Voelt u zich intussen volledig Latemnaar?

“Mijn dochters zijn rasechte Gentenaars en ik ben zelf ook helemaal ingeburgerd. Toen ik zwanger was van mijn oudste dochter, moesten we op zoek naar een groter huis en zo zijn we toevallig in Deurle terechtgekomen. Voor mijn werk ben ik vaak in Brussel en in het weekend gaan we wel eens naar zee, maar ik kom heel graag thuis. We zijn in Latem en Deurle dan ook erg verwend. Je vindt hier veel goede restaurants en een kwalitatief aanbod van buurtwinkels en scholen.

Ons huis staat niet aan de leie, er zit nog een weiland tussen, maar vanuit de tuin zie ik de bootjes passeren. Ik kan die rust en kalmte enorm appreciëren. Er zijn ook zoveel wandelroutes. Bijna elke dag loop ik met de hond langs de Gust De Smetroute. Vroeger zorgden mijn kinderen voor het sociaal contact in de buurt, nu is dat Flor, mijn hond. Elke dag kom ik tijdens de wandeling wel iemand tegen. Intussen ken ik alle honden uit de buurt bij naam.” (lacht)

“Ik geniet van het leven en blijf mezelf ontplooien.”

Na uw vertrek bij VTM schreef u het boek ‘Vijftig tinten wijs’, een werk waarin 13 bekende vijftigers evenveel levenslessen delen. U geeft ook zelf uw visie op het leven als 50+’er.

“Ja, klopt. Ongemerkt kom je in de tweede helft van je leven terecht. Je voelt dat niet meteen, maar opeens is het toch duidelijk dat er een nieuwe fase aanbreekt. In die periode kreeg ik een professionele tegenslag te verwerken, en ik heb het momentum aangegrepen om er op een positieve manier mee om te gaan. Ik broedde al een tijdje op het idee om een boek uit te brengen. Toen ben ik Kris Colpaert (HR-expert, nvdr) tegen het lijf gelopen en kregen mijn schrijfplannen concreet vorm.”

Aan welk verhaal uit het boek heeft u zelf het meeste gehad?

“In elk hoofdstuk zit wel een inzicht. Psychiater, Dirk De Wachter, die het boek opent, vatte het heel mooi samen in één quote: ‘Op je vijftigste tel je de eretekens in de kast en de littekens op je ziel’. Prachtig, toch? Hij spreekt over de herdefinitie van de verticale verbindingen, je ouders die wegvallen en de kinderen die het huis uit gaan, maar ook de horizontale verbindingen veranderen, de relatie met je partner wordt weer anders ingevuld, of soms nemen koppels ook gewoon afscheid van elkaar.

Zelf schrijft u ‘Iedereen een beetje butler’. Voor wie het boek nog niet gelezen heeft: wat bedoelt u hiermee?

“Die inspiratie haalde ik uit het boek ‘De rest van de dag’ van Kazuo Ishiguro, waarin een butler het hoofdpersonage speelt. Net als een butler geven we een groot deel van ons leven aan iets of aan iemand: aan je kinderen, je partner, je werk… Uit die toewijding halen we trots en waardigheid, zonder te weten wat daarvan de uitkomst zal zijn. Toen ik mijn professionele leven moest hertekenen, heb ik gemerkt dat we geneigd zijn om onze identiteit te laten bepalen door onze job, maar dat is niet juist. Onze job bepaalt niet wie we zijn. Al mijn hele leven word ik gedreven door zelfontplooiing en zelfs met 56 valt dat niet te stoppen.”

Die nood aan zelfontplooiing uit zich nu in een carrièreswitch naar de Europese politiek. Een vanzelfsprekend verhaal of voelt het toch als een serieuze wending?

“Het voelt natuurlijk aan, omdat ik 20 jaar deel heb uitgemaakt van een nieuwsredactie. En dan zit je heel dicht op de actualiteit. De toekomst van Europa is onzeker. Het ideaal dat ooit is ontstaan uit ‘nooit meer oorlog’ is niet meer. De huidige generatie heeft nood aan een nieuw verhaal. Onze samenleving moet weer menselijker en rechtvaardiger worden. Het beleid van de Deense commissaris Margrethe Vestager stemt mij hoopvol. Daar wil ik graag aan bijdragen door op 26 mei de Europese kieslijst voor Open-Vld te duwen.”