Combineer een kampvuur op je eigen eiland in een vergeten, in mist gesluierd Zweeds meer met een luxe B&B. Een programma ver van de klassieke toeristische paden. Into the wild als luxekluizenaar. Mag het geluid nu af?
In een wip en een knip heeft hij de kleine witte motorboot vanop de trailer te water gelaten en ligt hij aangemeerd aan het drijvend ponton. We laden niet alleen twee koffers aan boord, maar ook eten en drinken voor 48 uur. Het is middag, tien graden en er staat een zachte bries op het Fjärden-meer, eigenlijk een wijd vertakte, traagstromende rivier die luistert naar de naam Testeboån. “Vandaag is het rustig, maar het kan hier stormen met golven van een meter of twee”, zegt Belg Jeroen Sleurs, gastheer en bezieler van Kabin. “In het begin deed ik de transfer met een authentieke roeiboot, maar dat bleek té ambitieus.” Kabin is de naam van een uniek toeristisch project: je voor twee dagen terugtrekken op een onbewoond Zweeds eiland van een voetbalveld groot, 235 kilometer ten noorden van Stockholm.
“Ik heb lang gezocht naar de juiste locatie”, vertelt Jeroen. “Tot ik stootte op deze voormalige schuilhut annex tijdelijk houthakkersverblijf uit 1900, eigendom van het papierverwerkingsbedrijf Stora Enso. Ik heb het gekocht in 2014, stijlvol opgeknapt maar er over gewaakt dat de intrinsieke stijl bewaard bleef. Ja, het mannenzweet zit er nog in de muren”, lacht hij. Twintig minuten later leggen we aan in de schaduw van een kleine berg in het meer. Op de flank staat een rode blokhut, met de restanten van een groot kampvuur voor het terras. De stilte is alom, de eerste indrukken zijn overweldigend puur. “In een straal van vijftien kilometer is er niets of niemand”, zegt Jeroen. “Alleen wat beren, maar die moet je niet vrezen. Vergeet de haard binnen niet gaande te houden, want dat is jullie enige warmtebron.
En verspil geen water, want dat is er ook niet onbeperkt.” Na een korte rondleiding in het huisje (er is warm stromend water en een toilet op basis van een onmiddellijk verbrandingssysteem; geen elektriciteit, maar dan weer wel een kampeerijskastje op 12V), neemt Jeroen afscheid. “Ik haal jullie terug op over exact 48 uur. En jullie moeten je niet generen om naakt in het meer te zwemmen, want niemand kan jullie zien! Have fun.” Vanop het terras zien we de speedboot aan de horizon verdwijnen. Onze stiltebeleving is nu officieel van start gegaan. “Schat, gooi nog eens een blok op het vuur!” Dit is de weldaad van de verbeterde verlatenheid.
Leven zonder horloge
Jeroen Sleurs is geen doordeweekse Belg. Hij is een geval apart. Zijn toeristisch totaalproject Stilleben -waarvan Kabin een onderdeel is- is niet alleen een levensdroom, maar vooral een modern toeristisch project gevoed door de natuurlijke rijkdommen en afgekruid met de nieuwe luxe ‘stilte’, die hier zomaar voor het rapen lag. Waarschijnlijk doen we eerst wat iedereen hier eerst doet: het eiland rondwandelen. Het overvloedige rendiermos maakt daar al een klein avontuur van, gelukkig hebben we aangepast schoeisel bij. Op de heuvel naast de hut installeren we ons op de bank en genieten van het uitzicht. Net zoals op Antarctica is de stilte oorverdovend. Geluid is compleet afwezig, een ervaring die we, als stadsmensen geplaagd door de waan van de dag en het moment, niet meer kennen. Dus genieten we er dubbel van. Terug in de hut gespen we de reddingsvesten om en hijsen ons in de banaangele kano. We laten ons een tijdje meedrijven op het meer, toeren tweemaal het eiland rond en dokken terug in bij valavond. Bij een kampvuur en een meegebracht aperitief lezen we het eerste hoofdstuk van ons boek. Daarna koken we een hapje slow food, steken de olielampen aan, poken de haard stevig op, en kruipen onder een fleecedeken voor het tweede hoofdstuk. En het was lang geleden dat we zo vroeg naar bed gingen.
Vuur en privacy
‘Een dag is snel gevuld als je hem niet op voorhand volpropt’, zegt de levenswijsheid. Vandaag maken we er een thema van. Ongegeneerd uitgeslapen, steken we de haard aan, drinken koffie, duiken we in het meer, laten we ons opdrogen aan het kampvuur. We gaan weer kanovaren, lezen hoofdstuk na hoofdstuk, genieten van het geritsel van de bladeren en het geknetter van het vuur, vallen in slaap in de onverwachte, zeer deugddoende namiddagzon en prijzen ons gelukkig dat hier geen wifi of tv is. Of zoals er in het gastenboek staat opgetekend: “Nature is not a place to visit, it is home.” Die verplichte slow modus maakt dat het veel vroeger dan verwacht alweer donker wordt. De volgende ochtend herhalen we dezelfde rituelen tot we in de verte het gezoem van de motorboot opmerken. Als afscheid tekenen we zelf het gastenboek en het al doorbladerend valt ons oog op een bericht van 16 juni 2016. “I asked her to marry me, and she said yes!” Kelly and Kristof.
Super sauna
De hele transfer en transit verloopt even efficiënt in de andere richting en anderhalf uur later zitten we te zweten in de drijvende sauna van B&B Stilleben. En niet alleen drijvend van het zweet, want Jeroen liet een designsauna bouwen die letterlijk drijft op het meer naast het hotel. De voorkant is compleet in glas en wanneer je het kookpunt bereikt hebt, spring je niet onder een ijskoude douche, maar duik je het meer in. Oer-Scandinavisch, even niet meer meedraaien in die boze snelle wereld. Maar vooral heerlijk.
… Svenska skogarna längtar efter dig… The Swedish forests are longing for you …
Eenzaamheid deluxe in de ochtendkou
“Björn wil om zes uur vertrekken”, had Jeroen gezegd. “En aangezien hij een Zweed is, zal hij op tijd zijn.” Inderdaad op de minuut worden we de volgende ochtend bij een temperatuur die flirt met het vriespunt opgehaald door een professionele bosbeheerder die als freelance bijjob de gasten van Stilleben op ochtendlijke elandenwandeling meeneemt. Daarvoor moeten we met de kleine terreinwagen eerst diep het woud in om dan in het twilight door de wetlands te trekken. “Wij Zweden noemen dit myr”, legt Björn uit. “Een zompig terrein dat verraderlijk moerasachtig kan zijn. Het is niet aangeraden om hier alleen rond te hangen.” Het vroege vertrekuur wordt beloond. We zijn nog geen vijf minuten op pad, of we stoten op een kleine kudde elanden die rustig blijven grazen. “We zijn tegen de wind aan het lopen, dus duurt het langer voor ze ons opmerken”, zegt Björn. “Geniet dus maar van elke seconde.” De knappe tocht wordt afgerond met een kampvuurkoffie en snack bij Kroksjön, vrij vertaald het vishaakmeer. Net zoals de voorbije dagen zijn de bossen compleet geluidloos. “Daarom stippel ik ook langere wandelingen uit”, vertelt Björn. “Op eenvoudiger terrein en met een GPS als hulpmiddel. We hebben het dit jaar voor de eerste maal gecommercialiseerd, en de reacties zijn zeer positief.”
Het paard als terreinwagen
“Welkom in het land van de wolven”, zegt de paardenfluisteraar. Ze heet Karolina en werkt sinds jaar en dag met deze IJslandse viervoeters. “Wij leven hier niet alleen naast de dieren, maar vooral mét”, voegt ze er aan toe. Sinds kort biedt Karolina in samenwerking met Stilleben ook halvedagritjes voor reizigers aan. Geen onnozel parcours à la kermispaarden, maar het betere werk, diep het bos in. Ik krijg Tira toegewezen, een tien jaar oude merrie en samen met haar hond Mulle en echtgenoot Robin zet Karolina zich in beweging aan het hoofd van de kleine colonne. Karolina houdt woord. Dit is 4×4 met een paard. De IJslanders zijn verrassend sterk en stabiel op het terrein. Een tocht oerkracht. “Dat is de reden dat we specifiek met dit ras werken”, legt Karolina onderweg uit. “Andere paarden zijn er minder voor geschikt. Het risico op letsels is te groot.” Ze glimlacht.
Praktisch:
Deze regio laat zich sneeuwloos bezoeken van mei tot en met oktober. Het excursieprogramma kan à la carte samengesteld worden, het aantal nachten is flexibel te bepalen. Deze reportage is gebaseerd op de zevendaagse trioreis van Stockholm tot onbewoond eiland die je kan vinden op: www.northandaway.be
