Zwartgeblakerde bomen in gebarsten aarde, omringd door torenhoge duinen. Deadvlei, het kloppend hart van het toerisme in Namibië is van een buitenaardse schoonheid. Maar ook de rest van het Afrikaanse land baadt in onmetelijke natuurpracht.

Toerisme in Namibië zit al enkele jaren in stijgende lijn en wie het Afrikaanse land al ooit bezocht, zal dat weinig verrassend in de oren klinken. Namibië is namelijk een zwarte parel, met een variëteit aan landschappen, inwoners en wildlife die je nergens anders vindt. Plekken als Deadvlei, Sossusvlei, Erindi en Etosha veroveren gigantisch veel hartjes op Instagram, waar fotografen het unieke karakter van Namibië in de verf zetten. Die populariteit heeft natuurlijk ook een keerzijde: wie hier in de beste lodges wil slapen of nog een 4×4 wil huren om de oudste woestijn ter wereld te doorkruisen, moet lang op voorhand boeken. Maar kan er dan ook lang naar uitkijken…

Landen en wegwezen

De meeste trips in Namibië beginnen in hoofdstad Windhoek, pal in het midden van het land, halverwege tussen de Namibwoestijn in het westen en de Kalahari in het oosten. Windhoek is de grootste stad van de republiek, maar misschien ook wel de minst interessante. Landen en wegwezen! Richting Solitaire bijvoorbeeld, een legendarische halte op weg naar het nationaal park Namib-Naukluft. Een betere naam voor dit woestijngehucht had niemand kunnen bedenken. Met minder dan honderd inwoners, een populair tankstation en in het zand zinkende oldtimers biedt Solitaire een voorsmaakje van de onmetelijke eenzaamheid van de woestijn. Van hieruit is het nog een uurtje rijden tot Sesriem, de ingang van het Namib-Naukluft park en het beginpunt van het immense duinenlandschap van Namibië, dat zich uitstrekt tot aan de Atlantische Oceaan, zo’n 200 kilometer verder. Een zee van zand naast een zee van water. Wereldwijd zijn er slechts een handvol landen waar de woestijn direct overloopt in de oceaan, als een omgekeerd infinity pool. Een uniek fenomeen!

Dalí in Namibië

In Sesriem staat er een wandeling door de Sesriem Canyon en een safaritocht over de ‘plains’ (de vlaktes) op de planning, om een dag later koers te zetten richting Deadvlei en Sossusvlei – de meest iconische plekken in Namibië en voor veel toeristen dé reden om het land te bezoeken. “Samen met het Etosha National Park – voor de liefhebbers van de ‘Big Five’ – en Swakopmund – voor de liefhebbers van strandvakanties – is de Namibwoestijn dé toeristische attractie van Namibië”, vertelt mijn gids. “Deadvlei en Sossusvlei doen we morgenvroeg. Om 7 uur gaan de poorten van het nationaal park open en wij racen dan zo snel mogelijk naar Duin 45. Als het daar al te druk is, rijden we snel verder. Je wil hier ’s morgens vroeg of ’s avonds laat zijn. Omdat de zon haar licht dan net op één kant van de duin laat schijnen. Dat levert heel mooie foto’s op.”

Het lijnenspel is inderdaad indrukwekkend, haast buitenaards. Honderden duinen baden levenloos in het zonnetje. De ene kant goudgeel, de andere pikzwart. “Hou nog wat plaats over op je fototoestel voor de Deadvlei”, lacht de chauffeur. En plots staan we oog in oog met de zwartgeblakerde, dode acaciabomen die uit gebroken, ivoorwitte klei groeien. Een Dalí-esk tafereeltje.

Scheuren door de duinen

Na een handvol dagen in het zand, wordt het stilaan tijd om de kust van Namibië op te zoeken. In onze 4×4 tuffen we door de woestijn richting Swakopmund en Walvisbaai, twee populaire kuststeden. “Swakopmund is Duitser dan Duitsland”, lacht de gids. “Het was ooit een belangrijke haven, in tijden dat Namibië nog Duits-Zuidwest-Afrika heette.

Eind negentiende, begin twintigste eeuw was Namibië een kolonie van Duitsland. Later, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, nam Zuid-Afrika het bewind over van de Duitsers. Tot de onafhankelijkheid in 1990 werden de Duitsers hier nog getolereerd in Swakopmund. Vandaar de koloniale stijl van het stadscentrum en al die Duitse straatnamen.” In het nabijgelegen Walvisbaai waag ik me aan een populaire activiteit: dunebashing. In een 4×4 door de duinen racen, de dieperik in duikend om daarna over een tweehonderd meter hoge flank gekatapulteerd te worden. Gigantisch spectaculair, zeker in zo’n idyllische setting. Een setting die even later nog meer bijzonder wordt, dankzij de duizenden flamingo’s die net geland zijn. “Walvisbaai staat bekend om zijn wildlife. In bepaalde periodes van het jaar vind je hier ongeveer 200.000 vogels: pelikanen, aalscholvers, flamingo’s, meeuwen, … En je vindt hier een gigantische kolonie zeeleeuwen. Een plaag! Ze eten heel de zee leeg.”

Wilde honden

Meer wildlife vinden we in Erindi, waar er een echte safari in het verschiet ligt. “Veel toeristen denken dat Namibië een typische safaribestemming is, maar dat klopt eigenlijk niet”, aldus de gids. “Namibië is een land vol landschappen. Ongelooflijk indrukwekkende landschappen.

Hier beleef je avonturen in de woestijn, in Sossusvlei en Deadvlei. Je komt in contact met de San, de bosjesmannen dus, of met Herero’s in hun Duits-koloniale kledij, of met de Himba’s die halfnaakt rondlopen en zichzelf insmeren met rode klei. Én je kunt hier op safari.” Nog voordat we in het Erindi Private Game Reserve zijn aangekomen, spotten we al een olifant. Een half uurtje later, in het park, stoten we op een groep wilde honden. Ervaren safaristen weten dat de wilde hond één van de meest bedreigde diersoorten op aarde is. In totaal zijn er nog maar pakweg 6.000 over, waarvan er nu acht voor onze Jeep liggen. Een bijzonder einde van een bijzondere reis.

PRAKTISCH
ERHEEN: Met Ethiopian Air, met tussenstop in Addis Abeba, of met Lufthansa, met tussenstop in Frankfurt.

LOGEREN:
Wolwedans: één van de meest spectaculaire overnachtingsmogelijkheden in de Namibwoestijn. Vanaf 400 euro per nacht.
www.wolwedans.com
Erindi Old Traders Lodge: uitstekende lodge in het Erindi Game Reserve. Vanaf 250 euro per nacht.
www.erindi.com/old-traders-lodge

BESTE TIJD:
De beste reisperiode voor Namibië is april tot november. Een visum is niet vereist.

Tekst © Sebastiaan Bedaux